Fragmenten uit het interview met zeezeiler Henk de Velde - Scheveningen 11 oktober 1996

Over emoties op zee

 

"Ik heb geleerd tijdens de zeereizen dat het emotioneel niet mogelijk is om te veel contacten te onderhouden.

En van belang was ook om het contact met Annemarie, mijn contactpersoon aan wal, zoveel mogelijk zakelijk te houden.

Want wat gebeurt er tijdens een dergelijke tocht? Daar ben ik nu wel achter gekomen. Waarom hopen emoties zich zo op?

 Tijdens een zeereis gaat het leven weer aan je voorbij. De eerste dertig dagen van het reizen zijn lastig,

kom je in moeilijker weer met wat windstoten, krijg je wat probleempjes met de boot.

Als dat gebeurd is ga je wat meer nadenken over allerlei zaken. Gaan er stukjes van je leven aan je voorbij.

 En op zulke momenten kroppen emoties zich meer en meer op. Ik moest dat uiten bij een persoon.

 Dat was dus bij Annemarie, maar dat wist ze van tevoren. Voor alle duidelijkheid, we hebben geen relatie met elkaar.

Zij is wel de beste vriendin die ik ooit heb gehad. Ze is er enorm bij betrokken geweest.

We hebben na de reis bewust afgesproken elkaar twee weken niet te zien.”

“De geestelijke druk op zee speelt een belangrijke rol. Tijdens mijn laatste tocht, toen ik ongeveer op de helft van de reis was,

 ten zuiden van Australië, heeft me dat een dag of twee a drie parten gespeeld.

Het is gebleken dat het ontzettend moeilijk is om emoties uit te sluiten. Ik dacht dat ik het zo goed voor elkaar had,

onder controle had.

Dat ik mij er helemaal voor kon afsluiten. Wat bleek? Ik kon het niet. En volgens mij kan geen mens het.”

 

In je boeken worden voorbeelden genoemd van zeezeilers die het solo zeilen mentaal niet aankonden en

 zelfmoord op zee pleegden. Hoe ging jij om met de eenzaamheid en het alleen zijn?

 

“Ik heb een paar dagen last gehad van emoties en dan ben je wat minder geconcentreerd.

Op een gegeven moment heb ik tegen mezelf gezegd,

 ‘Henk, je moet nu keihard doorgaan, uit die dip komen en de reis weer oppikken.'

Je komt er uit door puur tegen jezelf te praten.

Over de telefoon hield ik contact met Annemarie en zei haar ‘Ik doe het voor mezelf en voor hen aan wal.’

Toen bleek dat er ook aan wal een probleem speelde. Er was een breuk ontstaan tussen een paar medewerkers.

Je hoort dan dat er aan wal wat dingen tegen zitten en van het een komt het ander.

Toen heb ik tegen Annemarie gezegd, als ik het niet meer voor hen doe dan alleen voor jou en voor mij.

Ze zei, dat moet je doen. Het gaf mij weer energie en was een belangrijke drijfveer om door te gaan.”

“De tweede grote dip kwam toen de stag kapot ging. Materiaalbreuk op zee is de zwaarste tegenslag.

‘Nu is het gebeurd,’ dacht ik. ‘Ik geef op, je kunt niet meer varen, straks slaat die mast achterover.’

 Een paar uur later, belde ik Annemarie op, en zei haar dat ik het misschien toch kon repareren.

Achteraf realiseer je, dat juist dat positief denken is! Ik zei, ‘Ik bel je over een paar uur terug, dan weet ik het.’

Ze heeft de hele nacht opgezeten en gewacht. Het kostte me uiteindelijk vier dagen,

maar ik kwam er door en was over de dip heen.”

 

Over het contact met de buitenwereld

 

Even is sprake geweest om via live-beelden vanaf de boot contact te onderhouden met De Velde.

 “Dat is helaas niet doorgegaan. Ik zou in een nieuw project omwille van een sponsor wel bereid zijn daar aan mee te werken, maar niet interactief.

Als er vragen zijn, zoals ook bij de vorige reis wil ik zelf bepalen wat en wanneer ik daar antwoord op geef.”

 

“Een gevaar  tijdens een solo tocht is het contact met de mensen aan wal te verliezen. Bij mijn vorige reis heb ik lange tijd het contact verloren.

Nu heb ik via satelliet contact gehad en beschikte ik over betere generatoren, zodat het risico van contactverlies minder groot was.

Alles heeft het nu 100% gedaan.”

“Nadeel is wel als het contact zo goed is dat er dan aan wal eerder gedacht wordt, ‘Oh, er is dus helemaal niks aan de hand.’

Je hoort immers geen gekraak, verbindingen vallen niet weg, er is geen gebonk van de boot.

Je kunt dan wel zeggen: ‘Het is hier nu vreselijk,’ maar dat dringt niet door. Ik merkte dat in het contact met Annemarie.

Zij had iets van: ‘Ach, het valt toch wel mee.”

 

Tijdens een van je reizen liep je na een aanvaring met je catamaran een schedelbasisfractuur op.

Je zou op een zeecontainer of een walvis zijn gevaren?

In hoeverre houd je je bezig met het mogelijke noodlot tijdens een solo-reis?

 

“Ik zal nooit te weten komen wat het was bij de aanvaring. Dat houdt me ook niet bezig.

Wat mij wel bezig houdt is het risico van het uitvallen van de generatoren.

 En waar ik ook achter ben gekomen, is dat ik tijdens een reis een persoon ben die zijn emoties niet volledig kan blokkeren.

Ik ben een emotioneel mens en dat wordt steeds sterker.”